Paestum

1 – 3 augustus 2022

Zuid-Italië is het echte Italië, zeggen ze wel. Maar wij gaan er juist heen voor een Griekse tempel. Huh?

Tja, de Griekse beschaving is nou eenmaal eeuwen ouder dan de Romeinse. Dus terwijl Rome nog maar een suf dorpje aan de Tiber was filosofeerden de Grieken er al druk op los en voeren ze de Middellandse Zee over om her en der nieuwe gebieden te claimen. Zuid-Italië vormde de Griekse kolonie Magna Graeci en vandaar dat je hier ook Griekse tempels vindt.

 

De mooiste staat in Paestum, tegenwoordig een dorpje van niks onder Salerno. Zes eeuwen voor Christus stichtten de Grieken hier een stad die ze Poseidon noemden (hun god van de zee) en die groot en welvarend zou worden. De Romeinen namen haar later over, toen werd het Paestum, en daarna namen de invallende barbaren haar over en toen werd het een zootje. Wat rest is een grote berg antieke stenen binnen een stadsmuur van 4,5 kilometer omtrek, plus drie van de best bewaarde tempels ter wereld.

 

Meest imposant is de tempel van Neptunes (zo noemden de Romeinen hùn zeegabber) die vrijwel volledig intact is gebleven. De grootte van de pilaren is ontzagwekkend; vooral als je er iemand naast zet, zoals een meisje van bijna tien zoals Wende. Ze mag dan groot zijn voor haar leeftijd, maar toch… 

 

Dat fotomoment is trouwens haar eerste en enige wapenfeit hier in Peastum. Op haar vingers telt ze af wat ze van deze plek vindt: warm, saai, oninteressant et cetera. (Ach ja, haar allereerste kennismaking met een Griekse tempel, op de Akropolis nota bene toen ze net één was, verliep ook niet denderend (zie HIER)). Ze vlijt zich neer in de schaduw en speelt ‘Omschrijven en raden’ terwijl Christel en ik om de beurt een rondje lopen over het terrein waar, ik moet het toegeven, de zon inderdaad ongenadig schroeit.

 

Want ja, zoals gewoonlijk hebben we ons bezoek weer getimed op het heetst van de dag, il mezzogiorno. (Waarbij Christel en ik ons wel afvragen of je nou echt verschil voelt tussen 30 graden ’s ochtends of 36 graden ’s middags…) Maar dit keer gebeurt het met reden. Op deze manier maken we namelijk optimaal gebruik van de irritante openingstijden van het zwembad, of beter de sluitingstijden, want ook die blauwe bak op de camping heeft kennelijk siësta nodig en is dicht tussen één en vier. Dus sprongen we tegen enen meteen op de fiets en legden de 12 kilometer naar Peastum af, ook geen sinecure bij deze temperatuur. Terug hadden we een rustiger weg langs de kust en iets meer schaduw gelukkig.

En aan het eind wachtte de pot met goud in de vorm van een koel, verfrissend zwembad waar we zo snel mogelijk indoken … met onze badmutsen op. Want ja, de camping is Italiaanser dan Italiaans en dat betekent iedereen een badmuts op en badmeesters met een fluitje die duizend regeltjes in de gaten houden. Lekker klooien op de glijbaan, gooien met een bal, een bommetje of een handstand maken…dacht het niet! Ik vind het grote onzin, al die voorschriften, maar eerlijk is eerlijk, het zwembad is wel pico bello, het schoonste dat we tot nu toe hebben gezien.

Wat de camping betreft is het hier dus wel hard core Italië. Kennelijks is het Italiaans om rond te lopen in modieuze badjas en badslippers. Karaoke tot middernacht te doen. Met een dikke boombox erbij in het badhok urenlang met je maten voor de spiegel staan om je haren te kammen. En dan ’s nachts om twee uur lawaaiig lopen doen met de ragazze, precies voor onze camper omdat daar een lantaarn staat… Vanwege al die Italianen, en omdat we maar twee nachtjes blijven, hadden we niet verwacht dat Wende iemand tegen het lijf zou lopen, maar ze weet toch een vriendinnetje op te duikelen, de 10-jarige Else uit Zeeland, en de twee brengen uren in het zwembad door.

 

De laatste avond eten we in het campingrestaurant dat een echt Italiaans restaurant blijkt te zijn: niks pizza, maar primo platti en secundi platti en alles in het Italiaans. Google translate moet ons te hulp komen. Uiteindelijk eten we er prima en voor een prima prijs. Italië blijkt verrassend betaalbaar, nou dat was vroeger wel anders kan ik me herinneren. Wat is er gebeurd?! Toetreding tot de euro met z’n strenge begrotingsregels heeft het land geen kwaad gedaan, al heeft Berlusconi er economisch nog een flink zootje van weten te maken. Maar de laatste jaren wordt Italië met strakke hand geleid, sinds 2021 door de voormalige voorzitter van de Europese Centrale Bank, Mario Draghi, en die weet wet hoe je met geld moet omgaan. Covid heeft hard toegeslagen hier – we kennen allemaal de dramatische beelden – maar eigenlijk gaat het niet slecht met het land en op de Quality of Life-index, waarbij inwoners hun eigen land op zeven punten een cijfer moeten geven, staat Italië op de achtste plaats, een stuk voor die zeikerds uit Nederland (zestiende). Vanwege hun mooie klimaat misschien? Tja… Eerste staat Ierland, ik bedoel maar.

 

Basta. Na deze korte onderdompeling in het Italiaanse leven draaien we de neus van de Duckato weer naar het noorden. We gaan op weg naar onze laatste camping, die in veilige  Nederlandse handen is. Maar voor we daar aankomen bezoeken we eerst nog wat monsters.