Het is een halve dag rijden naar York. Onderweg drizzle en showers, afgewisseld met showers en drizzle. We besluiten daarom het kamperen maar even te laten en gebruik te maken van een van die geweldige uitvindingen die de Britse beschaving aan de wereld heeft geschonken naast voetbal, de stoommachine en witte bonen in tomatensaus: B&B ofwel Bed & Breakfast.
Eerst komen we op krachten met een cream tea, een pot thee met scones en clotted cream, ook zo’n typisch Britse aangelegenheid. Dan gaan we op zoek naar een B&B en komen uit bij The Groves, een fraai herenhuis met veel rood tapijt en schilderijtjes in een straatje op vijf minuten van het centrum. Als we de auto inparkeren houdt het op met regenen. Kunnen we mooi de kletsnatte tent even te drogen hangen. Op de fiets maken we een verkenningstochtje door het centrum en we eten bij The Olive Tree, een mediterraans restaurant tegenover Clifford’s Tower, een middeleeuwse toren op een grasheuvel waar een eendenfamilie rondscharrelt.
Eerst komen we op krachten met een cream tea, een pot thee met scones en clotted cream, ook zo’n typisch Britse aangelegenheid. Dan gaan we op zoek naar een B&B en komen uit bij The Groves, een fraai herenhuis met veel rood tapijt en schilderijtjes in een straatje op vijf minuten van het centrum. Als we de auto inparkeren houdt het op met regenen. Kunnen we mooi de kletsnatte tent even te drogen hangen. Op de fiets maken we een verkenningstochtje door het centrum en we eten bij The Olive Tree, een mediterraans restaurant tegenover Clifford’s Tower, een middeleeuwse toren op een grasheuvel waar een eendenfamilie rondscharrelt.
De volgende dag (vrijdag) is het stevig bewolkt en fris. We bezoeken het Yorkshire Museum en maken een wandeling over de oude stadsmuur. Er staat ook nog een enorme kerk, de York Minster, een gotische glas-in-lood-reus van 1000 jaar oud die we -gezien vanaf de stadsmuur- links van ons laten liggen. Toegang was namelijk 9 pond en dat vonden we te zwaar. York heeft veel geschiedenis. De stad is gegroeid uit een Romeinse legerplaats (Eboracum) en was enige tijd de hoofdstad van het noordelijke Romeinse Rijk. Van de 9e tot de 11e eeuw hoorde York toe aan de Vikingen, die het Jorvik noemden. Daarna vormde het, na London, de belangrijkse middeleeuwse stad van Engeland. Het centrum stamt nog grotendeels uit die tijd. Je ziet dat het duidelijkst in de wijk The Shambles: nauwe steegjes van keien, met aan weerszijden kleine huisjes wiens vooroverhangende gevels zich verdringen voor elkaar ramen. Maar alles staat er netjes bij, prima onderhouden. York is een toeristenmagneet en heeft dit jaar precies 800 jaar stadsrechten, reden voor een feestje vinden ze hier.
Over feestjes gesproken, het hele land maakt zich op voor een superfeest: de jubilee, het diamanten jubileum van koningin Elisabeth II. Dat gaat op maandag 4 juni plaatsvinden, Bank Holiday, een feestdag die wij in Nederland niet kennen. De kranten gaan over niets anders en overal, in alle etalages, van schoenenwinkel tot souvenirshop, van pub tot makelaarskantoor, overal hangen Engelse vlaggetjes en foto’s van The Queen. Een koninginnedag in het kwadraat, vooral in London. En als ze daar zo’n beetje van zijn bijgekomen begint Wimbledon, en daarna de Olympische Spelen, ook in London. Het wordt een hete zomer. Figuurlijk gesproken dan.
Vooralsnog ligt het land er nog frisjes bij, als je het ons vraagt. We zoeken onze toevlucht in een pub voor één fris en één lauwe pis, excuse me, een Engels biertje op vattemperatuur. Het schijnt het geboortehuis van Guy Fawkes te zijn. Which guy? Tja, vraag me niet waarom, maar die Fawkes is wereldberoemd in Engeland omdat hij in de zeventiende eeuw is opgehangen, verdronken én gevierendeeld, in die volgorde (lijkt me ook het meest logisch, anders heb je vier galgen nodig, maar dit terzijde), omdat hij heeft geprobeerd het House of Parliament op te blazen, let wel geprobeerd, het is niet gelukt dus, en toch is hij een soort emblematische anarchist geworden die het –o eer aller eren! – heeft geschopt tot een songtekst van John Lennon en wiens beeltenis tegenwoordig wordt meedragen in demonstraties van Occupy en andere tegenbewegingen, en dat is toch géén lauwe pis, isn’t it? Enfin. Hierna eten we bij een Italiaans restaurantje. Het is verbazingwekkend hoeveel Italiaanse restaurantjes je vindt in York, trouwens. Erfenis van die Romeinen? Zoals overal in Engeland is de bediening weer vriendelijker dan vriendelijk, een hemelse wolk van lovely en thank you en that’s wonderful, een trekje van het klassieke Britse karakter dat ook nog verdiend vermeld te worden.
En dat was dan York. We gaan verder noordelijk, naar The Wall.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten