Kallangur

21 - 25 oktober 2016

De broer van m’n vader, Klaas, vertrok eind jaren zestig met zijn vrouw Lies naar Australië. Ze hadden twee kleine kinderen toen, Johan en Nick. Een paar jaar geleden is Klaas overleden en Lies teruggekeerd naar Nederland. Maar de dynastie Fries-woe-iek is gevestigd.

John heeft vijf kinderen, waarvan de oudste twee inmiddels ook alweer zes kinderen hebben. En Nick heeft drie kinderen. Het zaad is dus gezaaid, de Frieswyks are here to stay. De Aboriginals zijn ooit op dezelfde manier begonnen en waren na een paar miljoen jaar met 300.000. Om maar te zwijgen van de konijntjes, waarvan een Engelsman in de negentiende eeuw op z'n landgoed in Zuid-Australië 24 stuks losliet om op te jagen en waarvan er inmiddels miljoenen en miljoenen zijn. Dus wie weet waar het met óns eindigt…

Lange tijd zetelden de Frieswyks rondom Townsville, hoog aan de oostkust tegen de tropische zone aan, maar ze zijn bezig met een afzakkende beweging richting Brisbane en een meer gematigde klimaatzone. Dat wil zeggen nog steeds belachelijk veel zon en hitte, maar meer verschil in seizoenen en 's nachts kan het fris worden. John woont in Kallangur, een soort suburb van Brisbane. Heerlijk rustige straten met bungalows waar een hoop groen tussen zit. Aan rijtjeshuizen doen ze hier niet. 

 

We herkennen John’s huis aan de grote bedrijfsbus die op de oprit staat geparkeerd. Hij werkt voor zichzelf als schilder en timmerman; hij wordt veel ingehuurd door een verzekeringsmaatschappij om huizen op te knappen na storm- of brandschade. Slecht weer betekent voor John dus: kassa! Op zijn bus staat in grote letters ‘Renovators’, met ernaast de afbeeldingen van z’n vrouw Leanne en hijzelf. Beetje pijnlijk misschien, nu ze recent uit elkaar zijn en John sinds drie weken dit huis huurt, twee straten verwijderd van hun eigenlijke woning.

 

Het huis is een gelijkvloerse bungalow in een tuin met acacia’s en macadamiabomen – de noten liggen voor het oprapen. Van binnen is het logischerwijs nog een beetje kaal: meer dan twee banken, een megatelevisie en een klein eettafeltje staat er nog niet. Een schril contrast met het huis dat hij achterlaat en dat hij – je bent timmerman of niet– in acht jaar tijd heeft vertimmerd tot een ongelooflijk paradijs achter de voordeur, door Leanne met veel smaak, kleur en frutsels ingericht. We hebben nog geluk dat de bedden net zijn bezorgd, John heeft ze de middag dat wij arriveren in elkaar gezet. De leegte wordt echter gecompenseerd door de aanwezigheid van z’n drie dochters die dit weekend bij hem logeren: Phebe van 14, Lily van 12 en Grace van 9. Vooral Grace is een spontane tante die zich meteen over Wende ontfermt; en hoewel Wende eerst nogal geïntimideerd is door zoveel mensen, en zoveel Engels, fluistert ze na een uurtje toch dat ze vanavond bij Grace wil slapen. Dus die hebben we een paar nachten niet teruggezien.

Tja, wat doe je dan bij je familie? Een beetje kletsen, uit eten, een winkelcentrum bezoeken, fish and chips eten, naar het strand. Toevallig komt dit weekend ook John’s stiefzoon Joel nog langs met z’n vrouw Anneke en twee kinderen: Ivie van 4 en Elie van 6. Ook zij blijven logeren, dus het wordt passen en meten met slaapbanken en matrassen. Als op zondag ook John’s andere volwassen kind, Carissa, langskomt met haar vier kinderen (Lexi, Levi, Page, Billie) en we met de hele bubs naar een speeltuintje gaan lijkt het alsof we met de plaatselijke peuterspeelzaal op stap zijn. (Een ‘kindy’ noemen ze dat hier, kort voor ‘kindergarten’. Australiërs zijn dol op afkorten: mosquitos zijn mozzies, zichzelf noemen ze ‘Ozzies’, Tasmania is 'Tassie' etcetera.) De speeltuin ligt in een parkje midden in de wijk; op de terugweg spotten we een koala hoog in de boom. Het blijft Australië.

 

Enige bezienswaardigheid die we hier meepikken is de Bee Gees Way, een steegje vol foto’s, beelden, video’s van de Bee Gees. Het bevindt zich in het kleine kustplaatsje Redcliffe en naar blijkt zijn de broertjes Gibb hier opgegroeid, nadat hun ouders uit Engeland waren geëmigreerd. Hun eerste optreden  gaven ze hier op de motorcrossbaan – aandoenlijke foto's van jochies met scheve tanden. 

 

Grace, die ons vergezelt, troont ons mee naar een klein snoepwinkeltje aan de boulevard. De halve winkel blijkt vol te liggen met dingen uit Nederland: Dutch Honingdrop, Dutch Katjes, Dutch Muntdrop etcetera.

En verder doen we op zondag wat mensen wereldwijd op zondag doen...we gaan naar de kerk. Carissa is actief in de baptistenkerk en nodigt ons uit voor de avonddienst, tijdens welke zij zingt en haar man Stephen, dominee in opleiding, de preek doet. We willen wel eens zien hoe het er aan toegaat hier. Nogal losjes, blijkt. Een hoop jonge mensen, veel zang begeleid door drum en elektrische gitaar, de nodige dankwoorden richting Jesus our saviour plus natuurlijk de preek. Aangezien onze familie, zowel de ij-tak als de y-tak, niet overloopt van kerkelijkheid is Carissa een buitenbeentje in dit opzicht. "Don't get converted!" roept John ons na nadat hij heeft uitgelegd hoe we bij de North Pine Baptist Church komen. Maar Carissa is er happy mee en toont zich blij verrast als wij tweeën komen opdagen bij de dienst.

  

Zo glijden de dagen op z'n Australisch voorbij, lekker relaxed. We moeten echter weer verder, er wacht nog meer familie. Maar eerst…eerst gaan we naar Kin Kin. U zei? Kin Kin. Uit dit gehuchtje (694 inwoners) ergens weggestopt in de heuvels, anderhalf uur rijden hier vandaan dus om de hoek volgens Australische maatstaven, komt namelijk ons afwasmiddel vandaan, het gelijknamige Kin Kin, volledig ecologisch, biologisch en idealistisch geproduceerd (een beetje kinderarbeid hier en daar uitgezonderd) . Mijn vriendin Sandy heeft me beloofd een speciale rondleiding door de fabriek te geven, en wie kan dat beter dan zij? Het is namelijk haar huis waar de toverzeep vandaan komt.