Kin Kin

 25 - 28 oktober 2020

I don’t need a bag, whore. Zei Sandy ooit vriendelijk tegen een caissière. Ik hoef geen tasje, hoer... Het leven van een emigrant valt soms niet mee.

Ik ken Sandy sinds 1997, toen we beiden werkten bij Cadans, een van de voorlopers van het UWV. Ze woonde toen nog in Utrecht, maar verhuisde vrij snel al met haar vriend Felix naar Schiedam. Ze kochten daar een oud huis dat ze van vloer tot dak stripten en weer opbouwden, en huurden een zompig stuk gras ergens in de polder dat ze trots  hun ‘landje’ noemden, met de bedoeling regelmatig aan de stad te kunnen ontsnappen – want ze vinden het al snel ergens ‘vol’. Hun favoriete vakantiebestemming in die dagen was door woestijnen rijden. Tja, en als het verbouwproject af is en je op zoek gaat naar een nieuwe uitdaging, ergens waar het vooral níet vol is, waar kom je dan terecht?

33 Moffat Road

Acht jaar geleden vertrokken ze naar Australië. Hun zoon Marijn was toen vijf en hun dochter Pippa twee. Via internet hadden ze een schooltje uitgezocht en een huis gehuurd dat ‘zulke leuke ramen had’, aldus Sandy’s woorden. Het schooltje stond in Kin Kin, vanuit hun huis vijftien kilometer rijden over een gravel road, dus onverhard. Na twee jaar kochten ze een huis dichter bij Kin Kin, op een heuvel, met weer een ‘landje’ erbij – geen grasveldje dit keer, maar een perceel regenwoud van 8 hectare. Je hebt er geen donder aan, maar het uitzicht is prachtig. Eén keer heeft Felix een woudreus omgehakt omdat hij het hout wilde gebruiken om een buitenterras te bouwen; toen hij na een hoop zagen, duwen, trekken met de kolossale stam en een uitgeputte auto bij de houtzagerij kwam werd het tropische hardhout goedkeurend bekeken – perfect geschikt voor bínnen, zeiden ze. Hij gaat het nu maar op de vloer leggen. 

Hun huis met down under (links) ons huisje

Op het terrein staan een bungalow, twee schuren, een kippenhok (helaas zonder kippen, die zijn onlangs door een vos gepakt) en sinds kort ook een gastenverblijf, een klein huisje met eigen badkamer, neergezet op de plek waar ooit een zwembad stond en volledig gebouwd door Felix en Sandy zelf. Grote glazen ramen zorgen voor een fenomenaal panorama. Het oerwoud is overal. Er leven wallaby’s, possums en een hoop vogels, maar ook slangen en spinnen. Achter de schuur woont een python en in ons eigen lieve huisje troffen we op een avond een joekel van een spin (‘huntsman’ genaamd), de grootste die ik ooit heb gezien los van tarantula’s in de dierentuin: zo groot als je hand, met dikke harige poten. Niet giftig, maar toch – lekker slapen is anders. Zelfs Felix, die een trucje had om hem te verwijderen, moest toegeven dat hij zelden zo’n grote had gezien hier. Verder hebben we in de boom voor ons huisje twee kookaburra’s gespot, grappige witte vogels die je uit duizenden herkent aan hun geluid: ze klinken namelijk precies als een lachende aap. Woe-hoe-hoe-ha-ha-ha-ha.

Possum op bezoek

Het geheel is min of meer zelfvoorzienend. Energie van zonnepanelen, water uit twee enorme regentanks, geen riolering maar een septic tank. Groentetuin, kippenren (maar ja, even zonder kippen dus). Klinkt het idyllisch? Nou en of. Maar idyllisch op z’n Australisch, dus vol akelige, giftige dieren. 

De local store

Toch wordt in dit paradijsje hard gewerkt. Het is namelijk de geboorteplek van Kin Kin Naturals: een serie ecologisch verantwoorde was- en afwasmiddelen. Felix, van huis uit chemicus, tegenwoordig meer dan ooit, brouwt het in de schuur en Sandy zorgt dat het in keurige flesjes komt met een aanlokkelijk etiket vol frisse citroenen of mandarijnen, afhankelijk van de soort. Het is volkomen natuurlijk, er zit niets in wat slecht is voor de aarde of wat je kinderen niet kunnen aanraken, aldus de makers. Goed spul dus, het verbetert de wereld…én verovert de wereld. Zonder dat Felix en Sandy ook maar iets aan marketing of reclame hebben gedaan leveren ze nu al door heel Australië aan honderden winkels en zogenaamde ‘coöperaties’ ofwel groepen consumenten die gezamenlijk spullen inkopen. Met name in reformwinkels doen ze goede zaken en dat is een levendige bedrijfstak hier. Eigenlijk is Kin Kin Naturals onderhand toe aan het in dienst nemen van personeel, maar het probleem is dat de fabrieksruimte, de schuur dus, niet bepaald arbo is. Te heet, te gevaarlijk, een baas die in onderbroek rondloopt. En dan nog die python.

De 'fabriek'

Dit is dus waar we zitten, op 33 Moffat Road, een plek die volgens de routeplanner helemaal niet bestaat, waar de mobiel geen bereik heeft en waar je je voeten alleen mag neerzetten op grond die je kunt zien, dus niet in het hoge gras. Weer een heel avontuur, whore.