Kota Bharu

24 - 26 september 2016

Kota Bharu, hoofdstad van de staat Kelantan, ligt in het uiterste noordoosten van Maleisië, tegen de grens met Thailand aan. Het heeft bijna een eeuw geduurd voor de Britten, die Maleisië in 1824 overnamen van de Nederlanders, zover kwamen. Om die reden geldt Kelantan nog steeds als het meest ‘oosterse’ en ‘Maleisische’ deel van het land.

In  de praktijk betekent dat: meest islamitisch. Goudversierde moskeeën, zuilen met de geopende Koran op de top, veel Arabische teksten, halal eten en opnieuw –na Tenggol– geen bier. Al een week staan wij, dorstige reizigers, droog. Maar dat terzijde. Maleisië telt dertien staten en die zijn behoorlijk autonoom. Kelantan wordt geregeerd door een islamitische partij (PAS) en kent sharia-wetgeving; een paar jaar geleden wilde de PAS lijfstraffen invoeren, maar dat streven is geblokkeerd door de federale regering in Kuala Lumpur. Maar aan de alcohol zijn ze in Kuala Lumpur nog niet toegekomen, kennelijk.

Het hoofd van iedere staat is een sultan, die een rol heeft vergelijkbaar met onze koning. Bij toerbeurt is een van de sultans voor vijf jaar de sultan van heel Maleisië. Voor de rest is Maleisië een democratie, dus je zou het land een constitutioneel sultanaat kunnen noemen. Op straat kom je soms levensgrote billboards tegen van de sultan in zijn rijkversierde, goudgele kostuum.

We zijn in Kota Bharu gekomen met de bus. Wat zeg ik? Dé bus. De beste bus die we ooit hebben gehad, en we hebben er wat gehad! Een dubbeldekker met stoelen als ware fauteuils, meer beenruimte dan we benen hebben, airco en zelfs een wifi-symbooltje op de buitenkant (maar geen wifi binnen). O, hadden we tijdens die eindeloze rammelbusreizen in India of Peru of weet ik waar dit koninklijke exemplaar maar altijd gehad! De zes uurtjes vliegen voorbij.

 

Gelegenheid om een hotel te regelen hebben we nog niet gehad; de paar uit de reisgids die ik bel vanaf het busstation zitten vol; we besluiten maar op de gok naar een soort appartementencomplex met zwembad te gaan dat we in een Wifi-flits voorbij zagen komen. Alleen de naam weten we, geen adres of telefoonnummer. Helaas zegt het de taxichauffeurs vreemd genoeg allemaal niks en pas na veel soebatten en het tonen van een foto meent eentje het te herkennen. Het blijkt kilometers buiten het centrum te liggen, en als we aankomen ontdekken we meteen waarom niemand het kende: op de voorgevel staat een andere, Maleisische naam. Gelukkig is er nog plek, en zo hebben we dus twee dagen een klein appartementje voor onszelf, tussen vooral Maleisische studenten. Naast de ingang een supermarktje en genoeg warungs, eettentjes, om onszelf te bedruipen met nasi en roti.

In onze buitenwijk hebben we als blank gezinnetje veel bekijks. Mensen hier in Kota Bharu spreken beperkt Engels, maar ze zijn vriendelijk en geïnteresseerd en menigeen wil op de foto met Wende. Talloze Maleisische Facebook-pagina’s zullen deze maand opgeleukt worden met een klein blond engeltje wiens blik duidelijk uitdrukt ‘moet dat nou?’ Ze is er een beetje klaar mee en dat begrijpen we wel. We hebben nu de regel ingesteld dat mensen alleen een foto mogen maken als wij van hen óók een foto mogen maken. Niet dat Wende daar veel aan heeft, maar komen wij in ieder geval ook met leuke foto’s thuis.

Kota Bharu is verder een rustig plaatsje, althans op de zondagmiddag die wij er doorbrengen. We hebben de grote markthal bezocht, even kleurrijk als geurrijk. Beneden wordt eten verkocht –veel fruit en groente, kippen, vissen, grote bakken garnalen, krabben en mosselen– en boven huishoudelijke spullen. 

 

De derde verdieping is een soort kledingdoolhof, de ruimte is helemaal volgestouwd met piepkleine winkeltjes waar verkoopsters lijdzaam zitten te wachten tussen hun kleurige jurken, overhemden, lappen stof. Het is er verstikkend heet en doodstil, het enige dat beweegt zijn de ventilatoren. Wij zijn de klanten voor vandaag lijkt het en daarom –doe eens gek!– gooien we er 15 ringgit (zo’n € 3,25) voor een kinderjurkje tegenaan, wordt er tenminste iets verkocht.

Met Wende in haar nieuwe jurkje lopen we een rondje door het centrum, langs de moskee, het paleis van de sultan en het centrale veld, padang genaamd. We eindigen bij de clock tower aan de brede, bruinige rivier die de stad waterpas afsnijdt. Het water ligt er even loom bij als de stad zelf. Het is warm, te warm. We sjokken terug richting markthal, dineren vroeg in een vegetarisch restaurant en nemen snel de taxi terug naar The Room.com alias Anjung Vista, net op tijd om nog een duik in het zwembad te kunnen nemen. Bijna hoor je onze lijven sissen als ze te water gaan.

Onze volgende stop is minstens tien graden koeler: de Cameron Highlands.