Malaysia Day (niet onze dag)

16 september (Malaysia Day) 2016

Sommige reisdagen verlopen beter dan andere. Zei de man die de Titanic miste.

Neem bijvoorbeeld een dag waarop je veel te vroeg opstaat en ontzettend moet haasten om klokslag zeven uur op de pier te staan voor de enige ferry van die dag, en dan te horen krijgt dat de boot vertraging heeft, zodat je uiteindelijk meer dan twee uur staat te wachten op die pier, grotendeels in een tropische stortbui die aan alle kanten het afdakje binnenspettert – zo’n reisdag begint niet echt lekker. Door die vertraging mis je de bus die je had gereserveerd, en moet je opnieuw tickets kopen en wachten. Als je dan aankomt bij je budgethotel, waar je wordt ingecheckt door een naar mannetje dat zuchtend YouTube even op pauze zet, blijkt je kamer  –o gruwel!– een hok zonder ramen te zijn, en ruilen heeft geen zin want in dit ingebouwde pijpenlaatje van een hotel heeft geen enkele kamer een raam. Laten we het dan maar gezellig maken, met een vrolijk kindermuziekje, maar als je het paarse kinderkoffertje opentrekt ontdek je dat deze kletsnat is van binnen, wat raar, ding is toch soort van waterdicht? En als  je de natte items een voor een oppakt en te drogen legt, van de zeiknatte handdoek tot de soppige cadeautjes voor onderweg, dan ontdek je… De iPhone. Weg. Weg? Weg! Fiefafoetsie. Nou, zó’n reisdag kan dus echt beter.

Wachten...

Wat er met die telefoon is gebeurd zal wel altijd een raadsel blijven. Christel weet zeker te weten dat ze hem in het paarse koffertje heeft gestopt. Het paarse koffertje is de hele dag in ons zicht geweest, op twee uurtjes na: tijdens de overtocht met de ferry. Sherlock zegt: in combinatie met clue number two, de natte inhoud, zou je vermoeden dat iemand op de ferry het koffertje heeft opengemaakt en de telefoon gestolen, toen er net een grote golf kwam. (Hopelijk is de dief flink natgespoeld, zal hem leren!) Andere mogelijkheid is dat er een dolfijn mee aan de haal is gegaan. Zijn intelligente dieren, toch? Helaas had Christel het toestel uitgezet en kon ze hem niet tracen – wel zag ze dat de iPad van Wende zich op dat moment net als ons ergens in het plaatsje Pekan bevond en dat was een hele geruststelling, die hadden we dus nog.

Het hok

Tja, en hoe deal je dan met zulke tegenslag, in dat hok? Voor balen is geen tijd, want je hebt een kind bij je dat aandacht wil. Dus je gaat gewoon Uno spelen, een kaartspelletje, een soort pesten voor kinderen. Wende vindt het hartstikke leuk en ze is bijna niet te verslaan, ook al doen we echt ons best. En daarna lopen we wat door het stadje en vinden zowaar een speeltuin waar, dertig graden of niet, Wende zich nog lekker even kan uitleven na al dat wachten op de boot, in de boot, op de bus, in de bus… We eten rijst en curry voor een paar euro in een Indiase eetschuur vol vriendelijk personeel dat glimlachend geen Engels spreekt en waarderend naar het fietsje kijkt. En weet je? Eigenlijk is het dan toch weer een leuke dag geweest.

Toch nog een leuke dag...