Na een middagje rijden zijn we Tsjechië overgestoken en strijken we neer ten noorden van Brno, de tweede stad van het land. Onze camping heet ‘De Bongerd’ en tja, dan begrijp je wel welke kleur de nummerplaten hier hebben.
Een bescheiden campinkje, gerund door een Fries echtpaar waarvan de man elke avond friet en bitterballen staat te bakken voor wie daar zin in heeft, wat ons goed uitkomt omdat de dorpswinkel al dicht is als wij arriveren. (Alle dorpjes zijn hier voorzien van een Coop, die vroeg opengaat en nog vroeger weer sluit. Verder is de Kaufland hier populair, een grote supermarktketen, plus een van-alles-en-nog-wat-winkeltje genaamd Kik waar Christel nogal fan van is.) Dat frituren gebeurt in een klein schuurtje vlakbij onze tent; in het schuurtje daarnaast zit een ‘bibliotheek’ met afgedankte boeken en tijdschriften, waar Wende haar hand weet te leggen op een stapel Donald Duck-jes.
Verder is er een zwembad met een belachelijk grote glijbaan, blikvanger op alle foto’s en de eigenlijke reden waarom wij hier zijn gekomen. Eén avond mogen de kinderen – er zijn er een stuk of tien – pannenkoekjes bakken boven een kampvuur, voor de rest moet je je zelf maar zien te vermaken.
Wij doen dat bijvoorbeeld door een oude steengroeve te bezoeken waar een klimpark is gevestigd. Voor rotsklimmen en ziplijnen blijkt Wende nog net te klein, maar ze kan wel een afwisselend kinderparkoers afleggen, dat ze met veel plezier drie keer doet. Op het terrein staat een kleine kiosk; als we daar een colaatje willen kopen, krijgen we te horen dat ze dat niet verkopen, alleen Kofola. Ko-wàt? Kofola. Het blijkt, ongelogen, een in de jaren zestig door de communisten ontwikkeld drankje - zoet, zwart en cafeïnehoudend - als tegenhanger van het verfoeide kapitalistische coca-cola, de drank van de duivel die natuurlijk verboden was destijds. Grappig. Dertig jaar na de val van de muur is er weinig communistisch meer over in Oost-Europa, maar Kofola is still going strong.
Op een andere dag rijden we naar
een heuvel iets buiten Slavkov U Brno, wie kent het niet? Bekender is de naam
die het stadje twee eeuwen geleden had: Austerlitz. Hier vocht de beruchte Grande
Armee van Napoleon in 1805 een flink robbertje met de verzamelde legers van
Rusland en het Habsburgse Rijk en behaalde een historische zege, de grootste
uit Napoleon’s loopbaan. Zo’n 160.000 soldaten vochten in totaal mee, waarvan
er 16.000 sneuvelden.
Een eeuw later inspireerde dit een lokale priester tot het oprichten van een vredesmonument, een torentje met een kapel, waar weer later een museum aan werd toegevoegd met inmiddels een multimediale nabootsing van de slag, ook wel de ‘Driekeizerslag’ genoemd omdat alle drie hotemetoten aanwezig waren en van een afstandje toekeken naar het gehak in de pan. Tolstoi heeft de slag bij Austerlitz overigens fraai beschreven, het is de ‘oorlog’ in zijn ‘Oorlog en vrede’.
Er schijnt een heerlijk avondzonnetje wanneer wij de ‘Cairn of peace’ verlaten. We rijden naar Brno, parkeren de auto in een garage en lopen de stad in om een restaurantje te zoeken. In het oude stadscentrum wordt druk geflaneerd, een bellenblazer vertoont zijn kunsten evenals wat muzikanten, en de terrasjes zitten vol Tsjechen, bierdrinkend natuurlijk want het zijn niet voor niets de grootste bierdrinkers ter wereld.
We vinden een plaatsje bij een Thais restaurant en kunnen gewoon buiten op straat eten, zo lekker zwoel blijft het. In het pikkedonker rijden we ’s avonds laat terug naar de camping in Benesov terwijl Wende op de achterbank met een zaklampje de ene ‘Donald Duck’ na de andere leest. Eerder, op de reisdag van Chvalsiny naar Brno, had ze het complete, 123 pagina’s tellende kinderboek ‘Jippie en de ridders van Hak’ helemaal uitgelezen. ‘Wat ben je toch een leesmonster!’ zeggen wij goedkeurend. Waarop ze beledigd reageert: ‘Nou, jullie toch ook!’
Gelukkig voor haar valt er voorlopig nog genoeg te lezen. Na drie dagen stappen we namelijk weer in de auto en gaan verder, nu echt naar Slowakije.
Een eeuw later inspireerde dit een lokale priester tot het oprichten van een vredesmonument, een torentje met een kapel, waar weer later een museum aan werd toegevoegd met inmiddels een multimediale nabootsing van de slag, ook wel de ‘Driekeizerslag’ genoemd omdat alle drie hotemetoten aanwezig waren en van een afstandje toekeken naar het gehak in de pan. Tolstoi heeft de slag bij Austerlitz overigens fraai beschreven, het is de ‘oorlog’ in zijn ‘Oorlog en vrede’.
Er schijnt een heerlijk avondzonnetje wanneer wij de ‘Cairn of peace’ verlaten. We rijden naar Brno, parkeren de auto in een garage en lopen de stad in om een restaurantje te zoeken. In het oude stadscentrum wordt druk geflaneerd, een bellenblazer vertoont zijn kunsten evenals wat muzikanten, en de terrasjes zitten vol Tsjechen, bierdrinkend natuurlijk want het zijn niet voor niets de grootste bierdrinkers ter wereld.
We vinden een plaatsje bij een Thais restaurant en kunnen gewoon buiten op straat eten, zo lekker zwoel blijft het. In het pikkedonker rijden we ’s avonds laat terug naar de camping in Benesov terwijl Wende op de achterbank met een zaklampje de ene ‘Donald Duck’ na de andere leest. Eerder, op de reisdag van Chvalsiny naar Brno, had ze het complete, 123 pagina’s tellende kinderboek ‘Jippie en de ridders van Hak’ helemaal uitgelezen. ‘Wat ben je toch een leesmonster!’ zeggen wij goedkeurend. Waarop ze beledigd reageert: ‘Nou, jullie toch ook!’
Gelukkig voor haar valt er voorlopig nog genoeg te lezen. Na drie dagen stappen we namelijk weer in de auto en gaan verder, nu echt naar Slowakije.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten