Slowakije

16 – 18 augustus 2019

Wie Tsjechië zegt, zegt Slowakije. Tenminste: vroeger wel, van 1918 tot 1993 toen ze samen één land vormden. Maar de Slowaken wilden meer en zodra ze de kans kregen na de val van het communisme waren ze weg.

Dat Tsjechië en Slowakije ooit samengingen is eigenlijk verrassender dan dat ze later uit elkaar gingen. Hoewel er verwantschap is qua taal en cultuur kenden beide gebieden een hele verschillende geschiedenis, waarbij de een eeuwenlang tot het Habsburgse Rijk hoorde en de ander tot het Hongaarse Rijk. Het was het verlangen naar zelfstandigheid dat de twee samenbracht, een soort verstandshuwelijk dus. Maar de Slowaken bleven zich achtergesteld voelen en hoewel niet iedereen het ermee eens was, zeker president Vaclav Havel niet, besloten de twee premiers van destijds Tsjecho-Slowakije in 1993 op te splitsen. En dus kreeg Europa er een klein, bergachtig landje bij (iets groter dan Nederland) met hoofdstad Bratislava en vijf miljoen inwoners waarvan de bekendste wat mij betreft wielrenner Peter Sagan is.

In 2004 trad het land toe tot de EU, in 2009 werd de euro ingevoerd. De laatste jaren kwam het land vooral in het nieuws vanwege de conservatieve, nationalistische regeringskliek met bijhorende corruptieschandalen en maffiapraktijken, maar na de geruchtmakende moord in 2018 op een journalist die de boel onderzocht – samen met z’n vriendin werd hij thuis doodgeschoten – gebeurde er ineens een wonder: de Slowaken kozen als nieuwe president een moderne, progressieve alleenstaande moeder die naam had gemaakt als burgerrechtenadvocaat en milieuactivist, Zuzana Caputova, ook wel de ‘Erin Brockovich’ van Slowakije genoemd. Kennelijk zijn de Slowaken even klaar met sterke mannen.

Dit nieuwe land – in ieder geval voor ons – betreden wij op een regenachtige vrijdagmiddag, via een kleine slingerende bergweg die langs waarschijnlijk de kleinste grenspost van Slowakije voert. We hebben er dan, bij gebrek aan snelweg, al uren en uren tweebaansweg op zitten, inclusief een snoer van dorpjes met stoplichten en rotondes, wegomleidingen én een hopeloze file, dus onze voortgang is dramatisch en we zijn behoorlijk, samaar segge, total loss. De 280 kilometer tussen de ochtendcamping en de avondcamping halen we niet.

 

Tegen vijven, terwijl het nog steeds plenst, besluiten we de tent de tent te laten en iets met een echt dak te zoeken. Dat wordt Penzion Kamelia in het plaatsje Zilina. Prompt houdt het op met regenen, vreemd genoeg. Het hotel stelt niet veel voor, maar het plaatsje blijkt een verrassend leuk centrum te hebben met een historisch pleintje (Marianské Namesti ofwel Marianneplein) waar een soort foodfestival gaande is en we buiten kunnen eten bij een druk, maar uitstekend restaurant. 

Evenals in Tsjechië is 0ok hier de pivo spotgoedkoop (€1,80 voor een halve liter vers van de tap) en hetzelfde kan gezegd worden van de kofola, dus we laten het ons alle drie goed smaken. Wende slaat een reusachtige schnitzel achterover, wij houden het bij zalm en risotto. €42 is de eindscore. Wat dat betreft, kun je in Tsjechië en Slowakije prima uit eten, we zijn nog nooit meer dan €45 kwijt geweest.

De volgende dag arriveren we dan tegen enen op Mara Camping, na wat oponthoud omdat Wende ‘even ging kijken’ bij de fonteinen in het park naast ons hotel, wat uiteraard resulteerde in een waterballet en een verkleedpartij. (We raakten er aan de praat met een Slowaaks-Nederlands echtpaar met een dochtertje van vier.) 

Mara Camping ligt aan een groot recreatiemeer en is duidelijk andere koek dan beschaafde Nederlandse enclaves als Chvalsiny en ‘De bongerd’: grote velden vol flitsende blauwe Quechuatenten van Polen en Slowaken op zoek naar vertier, een Kids Zone met trampolines en een groot opblaaskussen en een zelfbedieningsrestaurant waar ’s avonds een muzikaal trio bekende zomerhits ten gehore brengt in het Slowaaks, hoewel als je beter luistert het toch gewoon Engels blijkt te zijn. Maar...eerlijk gezegd vinden we het wel verfrissend om in het buitenland ook eens buitenlanders tegen te komen en wanneer het ook nog lukt om een prachtig schaduwrijk plaatsje tussen drie bomen te vinden - met picknicktafel én hangplek - hoor je ons niet klagen. Komende dagen schijnt de zon, dus hier blijven we voorlopig.