Noordkaap

Donderdag 23 juni 2005

Het is al laat als we wegrijden bij de garage, vier uur ’s middags. We hebben veel tijd verloren met geld halen, en daarna nog eens anderhalf uur met het repareren van de stekker van het fietsenrek die beschadigd was geraakt. Maar dan kunnen we eindelijk op pad!


Blij, gretig, bijgetankt en opgelapt, zowel mens als wagen, gaan we er flink tegenaan en rijden tot twaalf uur ’s avonds door, dankbaar gebruik makend van het feit dat het niet meer donker wordt zo hoog in het noorden. Als we de camper tenslotte ergens langs de weg parkeren, in de buurt van Skibotn, is het nog steeds hardstikke licht.




De volgende dag, vrijdag, kan ik een aloude droom van mezelf waarmaken: stiekem wegrijden terwijl Christel nog ligt te slapen. Helaas produceert die oude rammelbak van een Isuzu teveel lawaai en wordt ze wakker. Niettemin hebben we een vroege start en moet het lukken vandaag de Noordkaap te halen. Het gerepareerde campertje snort weer als vanouds, kilometers schieten voorbij, we passeren Alta, rijden langs eindeloze meren en toendravlaktes en komen tenslotte bij de Noordkaaptunnel die leidt naar het eiland Magerøya. Deze tunnel, zeven kilometer lang, gaat ruim tweehonderd meter naar beneden en weer terug omhoog, werkelijk ijzingwekkend steil, en bij nader inzien het is maar goed dat de koppeling van de camper het eerder al begaf, anders was dat ongetwijfeld hier gebeurd... Vervolgens moeten we Magerøya nog oversteken, een boomloze klomp rots en toendra. Hier en daar staan borden die waarschuwen voor overstekende rendieren en we lachen er een beetje om, haha, net Nederland, ooit een hert zien oversteken bij zo’n bord? als er inderdaad, verdomd nog aan toe, ineens een paar rendieren op de weg lopen. Ze zijn bepaald niet schuw en bieden alle gelegenheid om hun imposante, mossige geweien te bestuderen.

       

Als we weer verder rijden naar het noorden komt er mist opzetten, die dichter en dichter wordt, tot het zicht nog maar vijf tot tien meter is en we bijna stapvoets moeten manoevreren over het smalle weggetje. Er doemt iets op uit de mist: een tolpoortje. Het is de toegang tot de Noordkaap, er moet betaald worden. We draaien het uitgestrekte grintveld op dat dienst doet als parkeerterrein op en zoeken een plaatsje tussen de vele honderden campers en caravans die keurig op een rij staan. Het is zeven uur ’s avonds. Acht dagen onderweg geweest (waarvan drie dagen stationair), 4006 kilometer gereden, en nu zijn we er: op de Nordkapp, het noordelijkste puntje van Europa. Er is geen flikker te zien, het is ijzig kil, maar toch. Wøw!

Zaterdag is het weer iets beter geworden, maar het zicht blijft beperkt. We nemen een kijkje in het Expo Centrum. Dat betreft een complex van winkeltjes, restaurants en tentoonstellingen dat grotendeels onder de grond is gebouwd, om het (beschermde) landschap niet aan te tasten. Door een lange gang kom je bij een terras met uitzicht over zee. De Barentszzee is dit. Dat klinkt al heel noords en ijselijk, en als je dan ook nog bedenkt dat het vanaf hier slechts 2000 kilometer naar de Noordpool is besef je pas goed wat een ongelooflijk noordelijke uithoek dit is.

Later struinen we bovengronds nog wat rond over het terrein. Er staat een grote ijzeren globe, verder een monument van zeven manshoge stenen schijven, ‘Children of the earth’ geheten, die iets symboliseren met samenwerking en vriendschap en zo, maar die ook prima gebruikt kunnen worden om achter te schuilen voor de snijdend koude wind. Belangrijkste attractie is natuurlijk het uitzicht over zee, de vista’s richting het einde van de wereld en de inspirerende gedachtes die vanzelf opkomen als de geest oog in oog staat met zoveel ruimte. Helaas komt daar weinig van terecht, zo met al die bewolking. De midzomerzon is nergens te bekennen en we hebben er weinig vertrouwen in dat die nog verschijnt vandaag. Daarom besluiten we maar weer te vertrekken. Om een uur ’s middags verlaten we het barre terrein en koersen weer zuidwaarts, op zoek naar een nieuw doel in ons vakantiebestaan.