Kroatie

 28 juli – 2 augustus 2023

Onze eerste camping in Kroatië, Camp Lavanda ofwel Camping Lavendel, is een steile terrassencamping aan zee. Vanaf ons plekje op de bovenste rij kijken we uit over de Middellandse Zee en buureiland Korculo rechts van ons. Even wennen, al die blauwheid.

Niet dat Bosnië geen kustlijn heeft. Zeker wel: liefst 20 kilometer, pal boven Dubrovnik. Dit merkwaardige geografische detail dateert nog uit de 17e eeuw en zorgt er enerzijds voor dat Kroatië feitelijk uit twee losse delen bestaat (en Dubrovnik dus een enclave is) en anderzijds dat Bosnië zich mag rekenen tot het land met de kortste kustlijn ter wereld, op een na: Monaco. Maar dat is niet echt een land, meer een jachthaven met pretentie.

Nee dan Kroatië. Het land staat gelijk aan kust en zee. Er is wel degelijk een fiks achterland, maar hoor je daar ooit iemand over? Kroatië is gezegend met 1200 eilanden en bijna 6000 kilometer kust (meer dan Spanje en Portugal samen), van Rijeka in het noorden tot Dubrovnik helemaal in het zuiden. Die langgerekte Dalmatische kustlijn is ontzettend bergachtig en dat maakt haar met al die kliffen, eilanden en baaien een lust voor het oog - iedere bocht een nieuw ansichtkaartje - maar ook een last om te rijden. Geen wonder dat de snelweg steeds verder zuidelijk oprukt.

We brengen de eerste dag door met zwemmen. Door de rotsbodem is de zee bij Kroatië prachtig helder en de temperatuur blijkt heerlijk: fris maar niet te koud. ‘s Avonds eten we bij het restaurant van de camping en bespreken wat we gaan doen in dit nieuwe land. Een leuke camping ja, maar waar?

Uiteindelijk wordt het een camping in Omis, iets onder Split, daar rijden we de volgende dag naartoe. Eerst Peljesac weer afgesact, via een gloednieuwe brug uit 2022; daarna langs de slingerende kustweg; een stuk snelweg omdat het kan; en tenslotte via een spectaculaire afdaling naar de monding van de Cesinarivier, waar Omis ligt. Het plaatsje was ooit (13e en 14e eeuw) berucht als piratennest van waaruit zeerovers de Adriatische Zee terroriseerden, totdat de machtige stadstaat Venetië het gedonder zat werd en de boel oprolde. Nu is het een bekende badplaats waarin alleen een enkele ober nog met piratenmuts rondloopt.

We bevinden ons nu aan de Maharska Rivièra, een beetje de Cote d’Azur van Kroatië. Bijzonder is dat hier een stuk zandstrand is en daaraan ligt onze camping. Weer een dagje lekker zwemmen dus en ‘s avonds uit eten in Omis. Het oude binnenstadje wemelt van de restaurants en we komen terecht op een klein pleintje waar twee keuzes zijn: een groot, populair terras en een kleiner, op het oog wat chiquere tent waar niemand zit. Na wikken en wegen kiezen we voor de laatste - “anders is het zielig” aldus Wende die daarmee blijk geeft van een goed ontwikkeld  empathisch vermogen, met alle valkuilen die daarbij horen vrees ik. ‘Rispet’ heet het restaurantje, respect. En terwijl we daar prima eten, hoewel minder verfijnd dan de gestileerde menukaart deed verwachten, zien we zich het drama ontvouwen waarin de ene na de andere toerist vluchtig de menukaart bestudeert en vervolgens doorloopt en een plekje zoekt op het overvolle terras van de buurman die alle klandizie nauwelijks aankan. Onze kok die voor de ingang staat geposteerd - hij heeft toch niks te doen - ziet het gelaten aan. Om iets terug te doen plaatst Wende ter plekke een overdreven 5-sterren-review op Google. Uit rispet.

Kermis in Omis

Maar… door al dat strandgeluier begint ons adrenalineniveau gevaarlijk te zakken, dus de volgende dag wagen we ons aan een canyoning-trip door de Cetinakloof. Een nieuwe ervaring voor ons, canyoning. Achter een gids aan (Vladimir dit keer, weer een Russische naam na Iwan in Bosnië) je weg zien te vinden door de snelstromende rivier, nu eens zwemmend, dan weer klauterend over rotsen of roetsjend langs watervalletjes. Aan het eind moeten we 45 meter abseilen langs een rotsmuur om een grote waterval te omzeilen, en daarna is er nog gelegenheid om van een 7 tot 9 meter hoge rots te springen, tenminste voor wie dat aandurft. Het is nog hoger dan de brug in Vrbas en natuurlijk laten wij ons de kans op een nieuw record niet ontnemen. Het bewijs is gefilmd, door Vladimir, maar helaas hebben we zijn filmpjes nog niet kunnen downloaden.

Daarmee eindigt ons verblijf aan de Kroatische kust. We vinden de camping maar zo-zo en de Maharska Rivièra-prijs (€ 85 per nacht!) ho-ho! We denken een betere gevonden te hebben, in het binnenland. Rijden maar weer dus.