Naar Ierland

17 – 19 juli 1993

De goedkoopste manier van reizen die ik ken is op de fiets. Met dat gratis vervoermiddel ben ik half Europa door geweest. Maar dat je ook zonder fiets prima op reis kunt met een krappe beurs bewees de trip naar Ierland in 1993 met mijn toenmalige vriendin Fijtje.

Een maand of wat daarvoor was ik afgestudeerd, dus formeel kon je me geen student meer doen. Maar een baan liet nog op zich wachten. Ik leefde van een uitkering en woonde nog in een studentenhuis, dus veel veranderd bleek er niet. Financieel was het een krappe tijd, al ervoer ik dat niet als problematisch, veel had ik niet nodig. F. studeerde nog wel en leefde van een studiebeurs, dus ook die had weinig te makken. Toch slaagden we erin een maandje naar Ierland te gaan. Met liften, kamperen (liefst in het wild) en zelf je potje koken kwam je een heel eind en helemaal rock bottom hoefden we kennelijk ook niet, want er bleek geld genoeg voor een soort busarrangement waarbij je opstapte op het Amstelstation en weer uitstapte in Dublin. Een vermoeiende trip van een etmaal, met twee bussen en twee veerboten en een overstap zondagochtend in alle vroegte bij Victoria Station in London waar we, allebei zo gaar als boter, onze eerste ruzie – en niet de laatste – van de vakantie maakten. We kenden elkaar pas een paar maanden en het was de eerste keer dat we samen op reis gingen, dus we moesten een beetje wennen aan elkaar.

Fijtje en ik in 1993...

 

Waarom Ierland? Helemaal kan ik het me niet herinneren, maar de vraag in die jaren was eerder andersom: waarom niet? Ik was – en ben – groot fan van de mystieke landen aan gene zijde van het kanaal. Met F., ook literatuurstudent, deelde ik een fascinatie voor de Ierse schrijver James Joyce, de beste schrijver die nooit de Nobelprijs voor Literatuur heeft gewonnen. Diens kolossale ‘Ulysses’ had ik twee keer van kaft tot kaft gelezen, voorwaar geen geringe prestatie aangezien het geldt als de moeilijkste roman ooit geschreven. Om een voorbeeld te geven: het laatste hoofdstuk is een stream of consciousness – een gedachtestroom – van het vrouwelijke personage Molly Bloom terwijl ze in bed ligt, ofwel 40 pagina's lang bijna zonder enig leesteken, geen komma, geen punt niks, terwijl allerhande schokkende fantasieën voorbij komen en zelfs de suggestie van masturbatie, een schandaal in die tijd (het boek verscheen in 1922). Experimenten als deze maakten ‘Ulysses’ tot het invloedrijkste werk van de 20e eeuw en waar ik viel voor de taal, de exuberante stijl, werd F.  – de warmbloedigste van ons twee, en de meest feministische – aangetrokken tot het personage Molly Bloom en haar o zo vrouwelijke stem. Ja, we verschilden nogal van elkaar. Maar beiden hoorden we de lokroep van de Ierse literatuur en daar gingen we.

Vanaf de boot zagen we zondagmiddag laat hoe een kustlijn van schimmige heuvels langzaam oprees uit de zee. Het bleken de Wicklow Mountains, iets ten zuiden van Dublin. We waren er. Een bus dropte ons in hartje Dublin en we namen een lokaal treintje de stad uit naar een camping. Ierland kon beginnen. 

PS We hadden geen fotocamera mee, dus ik heb maar wat plaatjes van internet geplukt.