Bunaken

Woensdag 26 oktober

We zijn aanbeland bij onze laatste halte: Tongkeina. Weer een klein dorpje aan zee en toegangspoort tot Bunaken National Park, een van de mooiste duikgebieden ter wereld, zo wordt gezegd. Hier vind je allemaal koraalmuren die –vlak voor de kust– ineens steil naar beneden lopen, honderden meters diep.

Inmiddels hebben we er zes duiken opzitten. Het is inderdaad prachtig, alleen jammer dat het weer niet helemaal meewerkt: veel bewolking en af en toe pittige regen- en onweersbuien. Je kunt merken dat het regenseizoen nadert. Daardoor is het zicht onder water minder ver dan op een mooie zonnige dag. Maargoed, met 15 tot 20 meter mag je nog steeds niet klagen.

Duiklocaties rond Bunaken

Het is hier in Tongkeina (het wordt eentonig) erg rustig. Vandaag en gisteren hebben we met z’n drieën gedoken: wij tweeën, en Gert. Gert komt ook uit Utrecht, uit Lunetten, slechts vijfhonderd meter van ons vandaan. Net als ons verblijft hij in ‘Guesthouse 4 fishes’ dat wordt gerund door de Nederlanders Jan en Ineke. (Een collega van Christel had ons deze tip gegeven.) Het is een rustige, smaakvolle plek met een mooie veranda. Behalve dit guesthouse kent het dorpje nog één hotel, het Santika Hotel, een enorm hotel met ruim honderd kamers dat echter zo goed als leeg staat op dit moment. Elke ochtend klossen we in onze zwembroek de verlaten ontbijtzaal door, op weg naar duikschool Thalassa die in de tuin van het hotel is gevestigd. Vandaar voert een lange houten steiger door de mangrovebossen naar een heel klein haventje en de boot van Thalassa. Bunaken zie je dan al liggen. Het is tien, vijftien minuten varen en eenmaal werd het tochtje opgeleukt door een school pilot whales (Indische grienden, ook wel genoemd) die ineens de kop opstak.

Onder water zijn het de schildpadden die de meeste indruk maken. Joekels kom je tegen, soms groter dan een meter. En niet in de verte wegpeddelend ins blau hinein, maar gewoon slapend op het koraal, in een holte of onder een overhang. Vanaf twee meter afstand kun je dan kijken naar zo’n vredig slapende kolos. Dat is een onbeschrijflijk gezicht. Verder is het koraal fantastisch mooi, een eindeloze wand vol kleur en leven, bijna als een bloementuin, waar groepen fluorescerende vissen omheen hangen. Dat is je uitzicht aan de ene kant. En draai je je om naar de andere kant dan zie je dat grote, grote blauw en hoop je natuurlijk dat er iets bijzonders uit tevoorschijn schiet, net als jij kijkt. Een keer kwam er een grote mantarog aanzweven. Op slag begreep ik de uitdrukking out of the blue.

En met deze beelden op ons netvlies moeten we het voorlopig weer doen. Morgen keren we terug naar Nederland en maandag zitten we achter ons bureau, iets belangrijks te doen voor de Nederlandse samenleving. Het was weer een genoegen om verslag te doen en het ging ook makkelijker dan ooit, dankzij een kleine knieval voor de 21^e-eeuw: voor het eerst hebben we een netbook meegenomen. Geen zweterige internetcafé’s meer, maar 2x per week ergens lunchen waar ze Wifi hebben en ondertussen iets op internet zetten, tussen de nasi en de goreng door. Maar verder was ook deze reis weer gewoon ouderwets genieten. Tot de volgende keer.

De lange weg naar huis...