Maastricht - Rott

Maandag 30 juni 2008
Maastricht-Rott, 62km

Vandaag begint een weekje fietsen in de Eifel. ’s Morgens inpakken en opbinden, daarna de trein naar Maastricht. Fietsen in Nederland vind ik een beetje saai en dat stuk naar Maastricht heb ik bovendien al een paar keer gedaan. Rond half drie rol ik het station uit en ben onderweg.

De eerste paar kilometer, naar Bemelen, ken ik nog van het Pieterpad, maar dan slaat de wandelroute linksaf de velden in en begint terra incognita, direct met een klein klimmetje, een kuitenbijtertje zoals Christel en ik altijd zeiden. Via Gulpen-Mechelen-Vijlen gaat het naar Vaals. Het is warm, de weg golft een beetje, lekker fietsen zo. Voor het eerst draag ik een echt fietsshirt. Dat heb ik onlangs aangeschaft, omdat ik me van de trip naar Rome nog levendig herinnerde hoe ontzettend zat ik het was dat m’n t-shirt na de eerste heuvel van de dag, meestal binnen het uur, compleet doorweekt was, zodat je de rest van de dag met zo’n natte kledder rondreed, en dat elke dag opnieuw, twee maanden lang. Dit shirt droogt meteen, het bezit een kraagje en een ritsje en een zakje op de rug en heeft een frisse blauwe kleur. Alleen de reclame ontbreekt, bewust. Daar hou ik niet van, en ik begrijp ook niet wat die mannen bezield, die buikige veertigers en vijftigers die recreatief voorbijbolderen in het weekend, om rond te rijden in quasi-sponsorhemdjes vol reclame.

Goed, fris en vrij rij ik Duitsland binnen en zet koers naar Aken. Hier begint het fietspad dat ik wil volgen, de Drei-Länder-Route. Helaas blijkt Aken toch een behoorlijk grote stad en ik raak de draad een beetje kwijt, zodat ik al blij ben als ik uiteindelijk de agglomeratie aan de juiste kant weet te verlaten, de zuidkant. Ik fiets wat door het Aachener Wald en krijg een paar pittige hellinkjes voor de wielen en begin te denken aan stoppen. Het plaatsje Rott lijkt mij wel wat. Camping aan een beekje, veel stacaravans (zoals überall hier), op het trekkersveldje één andere tent, van een jong gezinnetje met auto. Na twee jaar gaat m’n Pieterpadtentje weer eens de lucht in. Zo. Halve liter bier erbij. Kijken naar de konijntjes die rondhuppelen. M’n kop gloeit en ik voel kramp in m’n linker hamstring. Dat is die grote spier aan de achterkant van je bovenbeen die je met name ook gebruikt als je zittend op je knieën in een klein tentje een luchtbed opblaast. Pfff. Even bellen met thuis en dan gauw slapen.