Gaan

Van nature zijn wij niet zulke voorbereiders. Los van een hoop lezen over een land, wat ik altijd graag mag doen, heeft onze praktische voorbereiding op een reis vaak uit weinig anders bestaan dan vliegtickets kopen en een reisgids, waarbij die laatste door Christel meestal pas in het vliegtuig voor het eerst werd opengeslagen. We zagen het wel, was jarenlang ons devies. 

Dat is ook altijd prima gelukt. Zoals je schaatsend of fietsend in Friesland vanaf de ene kerktoren altijd al de volgende aan de horizon ziet, zo leidt in een vreemd land de ene plaats vaak automatisch naar de andere en ontstaat er al gaandeweg een route die achteraf zo logisch lijkt dat je zou zweren dat hij vooraf was uitgestippeld. Enig nadeel is dat je soms wel eens ergens te lang blijft hangen en daardoor later tijd te kort komt, of dat je iets bezienswaardigs mist omdat je gewoon niet wist dat het bestond, maar daar tegenover staat een hoop vrijheid, de vrijheid om links te gaan of rechts, en de vrijheid om in je eigen tempo te reizen en ergens waar het bevalt langer te blijven. Het ongelooflijke gejakker van groepsreizen blijft ons op die manier bespaard.

Met de komst van Wende is dat wel iets veranderd. We zijn begonnen hotels vooraf te boeken en dat betekent dat je thuis al moet bepalen wat je allemaal wilt zien en in welke volgorde. Dat hebben we zo gedaan in Jordanië, in Mexico en in Marokko…nou ja, wat Marokko betreft voor de helft dan. Want zo’n beetje halverwege de voorbereiding voor Marokko was de rek eruit. We hadden er gewoon geen zin meer in. We hadden een paar nachten in Fes geboekt en vanuit Fes zouden we naar Marrakesh rijden, dat was wel duidelijk, maar hoe lang we er over zouden doen, waar we zouden overnachten…hoe moest ik dat in godsnaam weten, thuis op de bank in Utrecht? Ik wilde lezen over sultans, islam, geheime oorlogen in de Westelijke Sahara en niet m’n schaarse, post-Wende-avond-tijd verprutsen met allerlei virtuele vraagstukken.

Ik ben daarom blij te melden dat Sri Lanka weer een beetje terug naar af is. Vliegtickets drie weken voor vertrek besteld. Inentingen twee weken voor vertrek gehaald. (Wende gaf geen krimp. De arts was er beduusd van.) Eén hotelletje geboekt voor de eerste paar dagen, om er een beetje in te komen. En daarna…we zien wel. Voor het eerst sinds jaren (Indonesië 2011, om precies te zijn) gaan we ook geen auto huren, maar gebruik maken van openbaar vervoer en taxi’s. Het verkeer in Sri Lanka schijnt té chaotisch te zijn om zelf te rijden. Dat zal wel even wennen zijn, om niet de luxe van eigen vervoer te hebben, maar anderzijds is het wel weer écht reizen. Reizen zoals de Spaanse dichter Machado het beschrijft: Er is geen weg, de weg ontstaat in het gaan.