Dop!

Sri Lanka mag dan een hoop bezienswaardigheden tellen, wij hebben zelf ook eentje meegenomen: Wende. Het is onvoorstelbaar hoeveel bekijks zij heeft. De afgelopen jaren hebben we wel vaker gemerkt dat je in verre landen met zo’n hummel veel aandacht krijgt, maar in Sri Lanka is het absurd. 

Werkelijk iedereen draait z’n hoofd om als we passeren, en veel mensen willen haar aanraken, over haar hoofd strijken, knuffelen of iets anders tastbaars uitspoken waar Wende niet van gecharmeerd is. Ze wordt er verlegen van en probeert weg te kruipen achter moeders rok. Ze wordt ook vaak aangesproken met ‘baby’. Hé baby, nice baby. Waarop ze beledigd zegt: “Maar mama, ik ben toch geen baby meer?!”

Inwoners hier schatten haar trouwens veel ouder. “How old are you?” vragen ze en als Wende dan bleu drie vingertjes opsteekt wordt er verrast gekeken. Temidden van de Aziatische schrielheid is onze miss Hollands welvaren natuurlijk een reus. We hebben dat proefondervindelijk kunnen vaststellen in een speeltuin, toen Wende op de wip ging met een jongetje van zes...loslaten...even wachten...ja hoor, Wende was zwaarder!

Grappig is ook - vanuit het standpunt van trotse ouders, niet noodzakelijkerwijs uit Wende’s standpunt– dat veel mensen haar willen fotograferen. Soms met hun eigen kind erbij, soms met zichzelf. In een speeltuin in Kandy was het zelfs zo erg dat Christel een stel moeders beleefd moest verzoeken te stoppen achter Wende aan te rennen met hun telefoon in de aanslag. In menig Sri Lankaans huisgezin zal binnenkort, naast het altaartje met wierook, een fotootje prijken  van een klein blond godinnetje met een stuurse glimlach.

Overigens maakt Wende ook zelf foto’s tegenwoordig, ze heeft ontdekt hoe de camera werkt en legt een bijzonder talent aan de dag voor artistiek gekaderde foto’s van papa of mama met een licht dynamisch element erin... Zeg maar: bewogen. Of zoals de fotokunstenaar het zelf uitdrukt: Nee, niet goed...mist!

Verder is reizen met Wende, ik schreef het al eerder, geen probleem. Je merkt alleen wel dat ze ouder wordt, ze snapt meer en stelt continue vragen. Wat zei die meneer? Waarom doe je dat papa? Ze is niet langer een stuk bagage dat gratis meevliegt en in de buggy wordt vervoerd, maar een kostbaar mensje dat op eigen benen staat en semi-zelfstandig meedraait in onze reiscoöperatie. Zo begon ze een keer, toen ik zat te computeren en Christel met haar telefoon bezig was, heel erg te huilen en jammerde; “Ik wil –woehoehoe – ook een –woehoehoe– dingetje doen!” Waarmee ze bedoelde iets met een apparaat. Sindsdien is dat ‘dingetje doen’ een gevleugelde uitspraak geworden.

Ze heeft ook haar eigen manier om haar tevredenheid uit te drukken. Als iets bevalt, zegt ze ‘dop’ met de duim omhoog. Het tegenovergestelde is de duim omlaag en ‘no’. De bus is een duidelijke ‘no’. Maar dvdtje kijken..helemaal ‘dop’!

Wat ons blijft verbazen is hoe moeiteloos Wende nieuwe omgevingen accepteert. Zonder blikken of blozen loopt ze een volgende hotelkamer binnen en vindt het normaal dat dit haar ‘nieuwe huisje’ is. Een paar keer hebben we met z’n drieën één bed gedeeld, dat vindt ze natuurlijk prachtig, alleen wel een beetje raar. Maar als er een extra bed is, stapt ze net zo makkelijk in haar eentje daarin. Helemaal leuk vindt ze de zogenaamde ‘tentbedjes’, ofwel bedden met muskietennetten. En ze slaapt als een tierelier: moe van rennen, hitte en algehele vreemdheid valt ze, na nog een laatste Jip- en Janneke-verhaaltje, meestal rond 21 uur als een blok in slaap en slaapt dan zonder onderbreking tot 6 á 7 uur ’s ochtends. Hoewel eerder 6 dan 7 uur de laatste dagen, grrmpfff.

Wat ze ook erg leuk vindt zijn de tuc-tucs, ja wie niet? Ze wil alleen graag een keer in een paarse tuc-tuc rijden, die vindt ze 'vrolijk'. Iedere dag zoeken we er weer naar, maar volgens mij komen alle tuc-tucs uit een grote Tata-fabriek in India met drie potten verf -rood, groen, blauw- want paars is niet te vinden.

Dus wat ons betreft, reizen met Wende: dop!