Naar Holten

Woensdag 14 mei

Wegens allerlei familieverplichtingen weinig tijd deze week. Je baan kun je opzeggen, maar je familie, tja… Nog net gelegenheid voor één dagetappe, op woensdag, de dag dat het aller slechtste weer van de hele week wordt voorspeld, regen en onweer en een harde zuidwestenwind.  

De enige reden dat ik niet afzeg is om de schijn van mooiweerloper te vermijden. En de andere enige reden is dat meeloper Marcel alléén vandaag kan, en anders pas medio 2008 weer een gaatje in z’n agenda heeft. Dinsdagavond zitten we allebei bij de telefoon te wachten tot de ander goddank afbelt. Maar het blijft hardnekkig stil. Dus stappen we woensdagochtend met z’n tweetjes gezellig in de trein naar het oosten.

Een conducteur verzekert ons dat de route vandaag een prachtige tocht is. Hetzelfde horen we van de uitbater van de ‘stationsrestauratie’ in Nijverdal, die even bij ons komt zitten in de koffiehoek die hij met vier stoelen en een tafel bij elkaar geïmproviseerd heeft. De bus zet ons af bij Avonturenpark Hellendoorn. Met een paar passen zijn we in het bos van de Sallandse Heuvelrug en dat verlaten we pas 15 kilometer verderop, in Holten, het eindpunt van de etappe. In het bos gaan de jassen open. Geen last van wind of regen, het is lekker weer. Marcel concentreert zich op de route, zodat hij een beetje kan trainen voor z’n eigen Pieterpad binnenkort. Ik loop er –zonder zware rugzak ditmaal-  relaxed achteraan.

We eten een broodje bij een verlaten uitzichtpunt. De verrekijker wacht te neergeslagen op toeristen. Het is bewolkt, maar nog steeds droog. Verderop steken we een vlakte over, met links heide en rechts ‘voormalig bos’ volgens het gidsje. Heide okee, maar dat voormalige bos is nergens te vinden. Ook de korhoenen die hier zouden moeten zitten, zien we niet. Mogelijk dat ze zich schuil houden in het voormalige bos, denken we. Dá’s pech!

Weer terug in het huidige bos begint het pad te stijgen en beklimmen we de Holterberg, zo’n 60 meter hoog. Op de top kunnen we kiezen, een picknickbank of een schuilhut, maar omdat het ineens begint te plenzen trekken we ons terug in de schuilhut en kijken naar de regenflarden die langs de hemel trekken.

Even later is het alweer droog en vervolgen we onze weg. Na koffie bij een gloednieuwe eetschuur midden in het bos, Woody’s Pancakes & Steaks, bereiken we Holten. Het hoogseizoen moet hier duidelijk nog beginnen. Haast alle horeca is gesloten. Voor een biertje zijn we overgeleverd aan café Jansen, een soort van huiskamer-café-slijterij waarvan de branche even vervaagd lijkt als de gordijntjes en tafelkleedjes en waar onze binnenkomst een hevig geschrokken stilte veroorzaakt bij de Twin Peaks-achtige clientèle. Nu nog iets te eten. Bij De Biester, tegenover het station, zien we twee motoragenten naar binnen stappen. Daar moet het veilig zijn… En bovendien: lange-afstand-wandelaars zijn welkom, volgens een bordje op de deur. Oef. Gerustgesteld betreden we opnieuw een huiskamerachtige bedoening. Voorzin zit de dorpsvereniging te vergaderen, achterin bereiden vijf motoragenten zich op een examen voor, en ergens daar tussenin eten wij vis en saté en vragen de ober naar de achtergrond van dat vriendelijke bordje op de deur. Hebben ze iets met wandelaars? Wandelen ze zelf? Ik zou het niet weten, zegt de jongen beleefd. Dat bordje hangt daar gewoon. Ontnuchterd, maar met volle buik stappen we op de trein.