Er is slecht weer voorspeld in
het zuiden: onweer en regen, heel veel regen, zoveel regen zelfs dat er gewaarschuwd
wordt voor wateroverlast. In Utrecht schijnt echter de zon. Dus wagen Christel en ik het erop en rijden
naar Limburg, zonder de weglopers uit Lelystad die helaas hebben moeten
afzeggen.
De eerste kilometers uit Roermond zijn wat saai en rommelig, daarna duiken we de weilanden in richting Sint Odiliënberg. Het is ontzettend warm en benauwd. Af en toe regent het een beetje, dikke warme druppels die zware geuren lijken los te maken: teer en uitlaatgassen in de stad, daarbuiten stof en aarde. Op een bepaalde manier hangt er onweer in de lucht. We horen ook steeds gerommel daar boven, maar ver weg en heel vaag, een beetje de ouverture –vegertjes die voorzichtig over een strakgespannen trommel schuiven- van de donderende symfonie van pauken en bas die straks gaat beginnen. Onwillekeurig stappen we stevig door.
Voorbij Sint Odieliënberg een
flink stuk bos. Aan de andere kant ligt Montfort, waar we uitgedroogd aankomen
en bij de cafetaria een blikje cola leegslobberen en onze waterfles bijvullen.
Het is nu nog 8 kilometer. Er volgt een mooi stuk, met bos aan de ene hand en
aan de andere hand velden met courgettes, aardappelen, kool, maïs en –uiteraard–
het Limburgse goud: asperges. Op sommige velden laat men de asperges uitgroeien
tot weelderige groene planten van wel twee meter hoog – dit schijnt men de
eerste jaren te doen, om de planten rijp en sterk te maken. Ja jongens en
meisjes, er komt heel wat bij kijken hoor, bij die suffe asperges!Munsterkerk in Roermond |
De eerste kilometers uit Roermond zijn wat saai en rommelig, daarna duiken we de weilanden in richting Sint Odiliënberg. Het is ontzettend warm en benauwd. Af en toe regent het een beetje, dikke warme druppels die zware geuren lijken los te maken: teer en uitlaatgassen in de stad, daarbuiten stof en aarde. Op een bepaalde manier hangt er onweer in de lucht. We horen ook steeds gerommel daar boven, maar ver weg en heel vaag, een beetje de ouverture –vegertjes die voorzichtig over een strakgespannen trommel schuiven- van de donderende symfonie van pauken en bas die straks gaat beginnen. Onwillekeurig stappen we stevig door.
Uitgegroeide asperges |
Ondertussen is het ietsje koeler geworden en een beetje gaan waaien. Juist als wij Peij bereiken, het eindpunt van de etappe, begint het gestadig te regenen en de laatste anderhalve kilometer naar de auto moeten de regenjassen aan. Maar voordat het zaakje ècht uit de hand loopt zitten wij alweer op de A2 en spoeden ons naar huis, voor de storm uit, als twee kleine onweersvliegjes...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten