Een monsteretappe vandaag,
Venlo-Roermond, 31 kilometer, de langste etappe van het Pieterpad. Dat betekent
zo min mogelijk overtollige ballast mee – geen rugzak dus en geen meelopers.
Temeer omdat ik last heb van eh, je weet wel, teveel drank enzo. De afstand van het fietsenrek naar het station, toch zeker een paar honderd meter, kost enorme inspanning. Ik weet het niet vandaag. De dood of de asperges wordt het. Of zoiets.
Van de 31 kilometer gaan er 27 door, jawel, bos. Ik wist niet dat ons land buiten Drenthe en de Veluwe zoveel bos had. Eigenlijk heeft het dat ook niet, want dit woud, het Brachterwoud, ligt hoofdzakelijk in Duitsland. De route volgt zo’n beetje de grens en loopt nu eens door Duitsland, dan weer door Nederland. Je merkt er natuurlijk niets van. De bomen staan niet ineens strakker in het gelid in Duitsland... De paden hier zijn recht en breed en ongelooflijk lang: ze gaan maar door, kilometers en kilometers lang in dezelfde richting, het zuidwesten. Saai? Nou nee. Doordat ik niet over de route hoef na te denken kom ik in een soort trance, stap stap, stap stap, stap stap, de uren vliegen voorbij, en op een gegeven moment springt mijn kater geeuwend van verveling van m’n schouder, rolt zich op tegen een boom en valt in slaap. Die zijn we mooi kwijt.
Temeer omdat ik last heb van eh, je weet wel, teveel drank enzo. De afstand van het fietsenrek naar het station, toch zeker een paar honderd meter, kost enorme inspanning. Ik weet het niet vandaag. De dood of de asperges wordt het. Of zoiets.
 |
| Aspergeveld |
Van de 31 kilometer gaan er 27 door, jawel, bos. Ik wist niet dat ons land buiten Drenthe en de Veluwe zoveel bos had. Eigenlijk heeft het dat ook niet, want dit woud, het Brachterwoud, ligt hoofdzakelijk in Duitsland. De route volgt zo’n beetje de grens en loopt nu eens door Duitsland, dan weer door Nederland. Je merkt er natuurlijk niets van. De bomen staan niet ineens strakker in het gelid in Duitsland... De paden hier zijn recht en breed en ongelooflijk lang: ze gaan maar door, kilometers en kilometers lang in dezelfde richting, het zuidwesten. Saai? Nou nee. Doordat ik niet over de route hoef na te denken kom ik in een soort trance, stap stap, stap stap, stap stap, de uren vliegen voorbij, en op een gegeven moment springt mijn kater geeuwend van verveling van m’n schouder, rolt zich op tegen een boom en valt in slaap. Die zijn we mooi kwijt.
Koffie bij De Witte Steen,
ongeveer halverwege. Daarna passer ik Swalmen, Boukoul, Maalbroek. Ergens
onderweg sta ik plotseling face to face met een kangoeroe. Wat?! Heeft mijn
trance zich nog verder verdiept? Hallucineer ik? Nee, daar staat echt een kangoeroe,
een kleintje, een wallaby om precies te zijn. Vanachter een hek kijkt hij me
aan met een blik die nogal nors lijkt, en dan-
-Heb ik wat van je aan of zo? zegt
hij grimmig.-Pardon?
-Je kijkt alsof je nog nooit een wallaby hebt gezien!
-Nou, niet hier, nee, antwoord ik verbouwereerd.
-Ben je hier dan wel eens eerder geweest?
-Dat niet, maar-
-Nou dan! bitst het dier.
En met een sprong is hij verdwenen tussen de dennenbomen, mij in opperste verwarring achterlatend.
De laatste paar kilometer voeren
door Roermond en lijken eindeloos te duren. Ik ben gaar. M’n voeten houden zich
heel behoorlijk, maar na acht uur wandelen ben ik stram en stijf en moet ik m’n
benen dwingen vooruit te stappen. Ik leef echter nog, dat moet gezegd, en ik
heb weer een reuzenstap richting de Pietersberg gezet. Tevreden stap ik op de
trein en bedenk een nieuwe slogan: Het
Pieterpad, dat is een aflopende zaak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten