Zondag 15 oktober 2006
Het is zover. Na vier nachten keren we de geciviliseerde luxe van Pema Tang Guest House de rug toe. We trekken de bergen in!
Op naar Dharamkot! Het plaatsje ligt ongeveer drie kilometer verderop en het is een heftige klim. We rechten onze rug, spugen in onze handen en...bestellen een taxi bij de receptie. Ongelooflijk dat een auto zo'n steile helling aankan!
Op naar Dharamkot! Het plaatsje ligt ongeveer drie kilometer verderop en het is een heftige klim. We rechten onze rug, spugen in onze handen en...bestellen een taxi bij de receptie. Ongelooflijk dat een auto zo'n steile helling aankan!
Dharamkot bestaat uit enkele tientallen huizen die willekeurig tegen een heuvel zitten geplakt, in het patroon dat je krijgt als je een bord rijst met curry tegen een muur gooit. Het is er stil en versteend. De taxi zet je bovenop de heuvel af; verdere wegen zijn er niet, alleen een rotsig pad dat zich steil langs kleine huisjes slingert, veldjes met maisresten, tempeltjes en enorme zwerfkeien. Een lekkende waterleidingbuis loopt langs het pad, elektriciteitsdraden druipen van dak naar dak. In de lucht hangt een rokerige geur. Met de rugzak om zoeken we naar het huis met het mooiste uitzicht, en zo komen we vanzelf terecht bij Lotus House, een halfvoltooide betonnen kubus waaruit het ijzerwerk nog ambitieus omhoog steekt. De bovenverdieping is duidelijk nog in aanbouw, maar de benedenverdieping is klaar, en bestaat uit zes kamers langs een galerij vanwaar je fantastisch langs de vallei naar beneden kunt kijken. In kleine perkjes langs de muur groeien afrikaantjes en andere kleurrijke bloemen. Er hangt een goede, vredige sfeer. Wanneer blijkt dat de kamers ruim, schoon en spotgoedkoop zijn, weten Wim en ik genoeg. Doen! Enthousiast ruimen we onze kamer in en installeren ons buiten, in het zonnetje. Hier gaan we voorlopig niet meer weg!
De vallei voor onze voeten ligt er in gedachten verzonken bij - een heel verschil met het schreeuwerige McLeod, dat in feite een grote toeristenbazar vormt, en waarvan het rumoer en getoeter zelfs hier, aan de andere kant van de heuvelrug, nog te horen is. Opvallend hoe je je norm verlegt. Na Delhi was McLeod een verademing, na McLeod deze plek...de volgende stap moet een kluizenaarsgrot zijn, het kan niet anders.
De vallei voor onze voeten ligt er in gedachten verzonken bij - een heel verschil met het schreeuwerige McLeod, dat in feite een grote toeristenbazar vormt, en waarvan het rumoer en getoeter zelfs hier, aan de andere kant van de heuvelrug, nog te horen is. Opvallend hoe je je norm verlegt. Na Delhi was McLeod een verademing, na McLeod deze plek...de volgende stap moet een kluizenaarsgrot zijn, het kan niet anders.
Gisteravond hebben we ten afscheid nog een keer gedineerd met de flying doctors, Rachel en Robijn, in een Tibetaans restaurant. Veel gelachen met elkaar, maar verder is er niets onwelvoeglijks gebeurd, ook niet toen halverwege het licht weer eens uitviel en we in het pikkedonker zaten. Aan het eind adressen uitgewisseld. Listen, if you're ever in the neighborhood of the Maarssevenian Lakes...
Terug naar Lotus House. De enige gasten, behalve ons, zijn vijf Amerikanen. Drie jonge jongens die net afgestudeerd zijn (respectievelijk in Filosofie, Godsdienstwetenschap en Politicologie, ja, dat soort mensen zitten hier), een jong meisje en een oudere vrouw die de hele boel thuis verkocht heeft en van plan is jaren weg te blijven. In de kamer naast ons woont de eigenaar, Robin, een jonge vent van rijke komaf die het gebouw twee jaar geleden heeft neergezet en van plan is, als de bovenverdieping klaar is, om er een meditatiecentrum van te maken. Tot die tijd verhuurt hij de kamers aan toeristen - zolang het maar geen Israeli's zijn, want daar heeft hij slechte ervaringen mee.
Tja, die Israeli's. Een verhaal apart. Je komt ze heel veel tegen in India. Mooie jongens en meisjes vaak, begin twintig, alternatief met hun lange haar en versleten kleren, altijd in groepjes optrekkend en erg op zichzelf. Er wordt gezegd dat het dienstplichtigen zijn die net zijn afgezwaaid uit het strenge Israelische leger en nu een tijdje feest vieren. Ik weet het niet. Als je met deze hippies de oorlog moet winnen... Iedereen heeft het over ze, maar niemand schijnt ze te mogen: ze gedragen zich arrogant en onbeleefd, willen het onderste uit de kan en doen niets anders dan blowen. Het is al zover dat menig restaurant Israeli breakfast aanbiedt, er postertjes in het Hebreeuws aan de muur hangen en sommige bewoners een paar woorden Hebreeuws spreken. Is het erg? Nu is alles in het Engels, alle opschriften, alle aanplakbiljetten, alle menukaarten. Ook weinig inheems, als je het mij vraagt.
Tot zover. Binnenkort meer sfeerimpressies uit het tijdloze Lotus House. Want we zitten hier nog wel even, denk ik.
 |
| The outlaw Wim Helder |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten